Թբիլիսիի կենտրոնական կայարանն օրական հարյուրավոր մարդկանց է ընդունում
Շենքի վրա, որի շուրջ «վայրի առևտուր» է գնում, մեծ տառերով գրված է «Թբիլիսիի ցենտրալ»:
1982թ-ին՝ կոմունիստական ռեժիմի ժամանակ, Թբիլիսիում սկսվեց նոր շենքի կառուցումը: 1991թ-ին, երբ մնում էր ավարտին հասցնել երեսպատման աշխատանքները, Խորհրդային Միությունը դադարեց գոյություն ունենալ, իսկ անկախ Վրաստանի համար իր գոյության առաջին տարիներին կայարանի հարցը շատ կարևոր չէր:
Մութ ու ցուրտ 1990-ականներին Թբիլիսիի այս վայրը դարձավ նրա կյանքի գլխավոր զարկերակը. շենքի ցրտով պարուրված միջանցքներում և կոտրած ապակիներով տարածքներում ապաստանել էին Աբխազիայից եկած փախստականները; արևմտյան Վրաստանից գնացքները մայրաքաղաք էին բերում մարդկանց իրենց լիքը լցված պարկերով: Մանդարինն ու պնդուկը, միրգն ու բանջարեղենը նրանք վաճառում էին հենց այստեղ՝ կայարանի մերձակայքում, որպեսզի ընտանիքը կերակրելու համար մի քանի կոպեկ վաստակեն: Այդպես կայարանն ու նրան հարող տարածքը վերածվեցին անծայրածիր շուկայի՝ 1990-ականների Վրաստանի այցեքարտի:
Բորժոմիի կայարան վերջին գնացքը ժամանել է 2010թ-ի փետրվարի 15-ին: Այն դրանից հետո լուծարվել է, իսկ երկաթուղային հարթակներն անմիջապես զբաղեցրել են առևտրականները: Կայարանի մասին այստեղ հիշեցնում են միայն երկաթուղային գծերը, որոնց շուրջ ևս մեկ շուկա է առաջացել: Որոշ առևտրականներ հավանաբար չեն էլ նկատում, որ մուտքի մոտ մինչ օրս էլ փակցված է «Բորժոմիի կայարան» ռուսերեն և վրացերեն ցուցանակը:
Ես աշխատում եմ Թբիլիսիի երկաթուղային կայարաննում
Թբիլիսիի կայարանում աշխատում են մարդիկ, որոնք հիշում են 1990-ականները և ավելի վաղ ժամանակները:
Վասիլ Էլիաշվիլի, մեքենավար, 47 տարեկան
«Ես երկաթուղում աշխատելու եմ եկել 14 տարեկանում: Մեքենավարին էի օգնում: Իսկ 2000թ-ից ինքս եմ սկսել գնացք վարել: Մեկ տարի առաջ նոր երկհարկանի կազմ եմ վարել առաջին անգամ: Աշխատում եմ Թբիլիսի-Բաթում երթուղու վրա: Գիտեմ այդ ճանապարհի յուրաքանչյուր թուփը: Ժամանում եմ Բաթում և 3 ժամ հանգստից հետո կրկին վերադառնում Թբիլիսի: 1990-ականներին այդ ճանապարհը երբեմն 3 օր էր տևում, լարումն էր նվազում, կանգնում էինք ճանապարհի մեջտեղում՝ ինչ-որ անտառում, սառչում էինք ուղևորների հետ միասին: Եվ ոչ ոք չգիտեր, թե երբ կկարողանանք կրկին ճանապարհ ընկնել: Այդպիսի ժամանակներ էին: Ուր նայում էիր, զինված մարդիկ էին: Ես գնացքով ճամփորդում եմ միայն որպես մեքենավար: Ժամանակ էլ չկա. ես միշտ աշխատում եմ: Թբիլիսի-Բաթում երթուղով գնացքները օրը երկու անգամ են մեկնում: Ամռանը ևս երկու երթուղի է ավելանում»:
Աննա Ռամիշվիլի, 44 տարեկան, ուղեկցորդուհի
«Տասներեքերորդ տարին է՝ այստեղ եմ աշխատում: 12 տարի աշխատել եմ որպես ուղեկցորդուհի, իսկ այս տարի բարձրացում եմ ստացել. գնացքի պետ եմ դարձել: Ողջ կյանքս ականջներումս գնացքի բնորոշ ձայնն է: Բացի այդ, աշխատանքի էլ եմ հասնում գնացքով, միայն թե մետրոյի: Ապրում եմ Օրթաչալայում:
Քաղաքային տրանսպորտում խառնաշփոթ է, ստիպված եմ մի քանի անգամ տրանսպորտ փոխել տեղ հասնելու համար: Երբեմն էլ տաքսիից է պետք լինում օգտվել չուշանալու համար: Իմ ամբողջ աշխատանքը քաղաքից քաղաք գնացքով ճամփորդելն է: Ամեն օր, շաբաթ և կիրակի օրերից բացի, Թբիլիսիից Բաթում եմ մեկնում: Եվ նույն օրը՝ հետ վերադառնում Բաթումից Թբիլիսի: Բայց պատահել է՝ ստիպված Բաթումում ավելի երկար ենք մնացել:Քանի որ ես սիրում եմ այդ քաղաքը, ուրախ եմ այդպիսի դեպքերի համար. հնարավորություն է ստեղծվում քաղաքում զբոսնելու»:
Մարի Ինցկիրվելի, գանձապահ
«Իմ աշխատանքն ինձ հնարավորություն է պարգևել հայտնի մարդկանցից ինքնագիր վերցնելու: Ինձնից տոմս գնող բոլոր հայտնիներին խնդրում եմ ստորագրել: Այս տարի իմ հավաքածուն համալրվել է Նինո Կատամաձեի ինքնագրով: Աշխատանքիս պրոզայիկ մասն առավոտյան 9-ից մինչև երեկոյան 9-ն է: Տասը տարի է՝ այստեղ եմ աշխատում: Առաջին կես ժամ տևող ընդմիջումս սկսվում է 10.45: Սովորաբար այդ ընթացքում դուրս եմ գալիս մի բան ուտելու: Երկրորդ՝ ավելի երկարատև ընդմիջմանը, վազում եմ դպրոց՝ երեխայիս վերցնելու և տուն տանելու: Ժամանակը հազիվ է հերիքում. դպրոցը Սանզոնում է, մետրոյով գնում եմ մինչև «Գրմագելե»: Եվ հետ եմ վերադառնում նույն ճանապարհով: Ամեն օր»:
Լադո Զամբախիձե, պահասեյնակի պահակ, 32 տարեկան
«Ուղեբեռը թողնելը 2 լարի արժե: Արդեն 5 տարի է, ինչ այստեղ եմ աշխատում: Օրվա ընթացքում պահասենյակից օգտվում է մոտ 20 ուղևոր: Մի անգամ ուղևորն ուղեբեռ էր թողել և անհետացել: Այդպես էլ պայուսակը մի տարի մնաց այստեղ: Ուրիշ դեպքեր էլ են եղել, երբ ուղևորները մոռացել են հանձնված իրերը: Ոմանք էլ խնդրում են անվճար պահել ուղեբեռը. իբր բանտից նոր են դուրս եկել, փող չունեն: Ի՞նչ ասես: Ստիպված ընդառաջում ես»:
Գուրամ Իմնաձե, երկաթուղու նախկին աշխատակից, 80 տարեկան
«Հաճախ եմ գալիս հին ընկերոջս տեսնելու… երկաթուղով: Ես սկսել եմ աշխատել 1970թ-ին հարավկովկասյան աշխատակիցների ապահովման բաժնում: Մթերք էինք տեղափոխում: Լավ ժամանակ էր: Շատ ընկերներ ունեի: Հետո ամեն ինչ փլուզվեց: Աշխատեցի մինչև 1990-ականները: Իսկ հետո տեղափոխելու բան չկար, մթերքն անհետացավ»: