Օրջա գյուղի բնակչուհի 71-ամյա Գայանե տատիկը, ով ծնունդով Արագվայից է կիսվելով իր հիշողություններով պատմում է․
«Հայրիկս ասում էր Հազմարի պատի քարերը միմյանց ամրացված են ձվի սպիտակուցով, երբ այն կառուցել են, ժողովրդից ձվեր են հավաքել, այդ իսկ պատճառով էլ պատերն ամուր են։ Տարիներ շարունակ դիմադրում է, որ վերջնական չփլուզվի: 10 տարեկանից հիշում եմ, թե ինչպես էին մարդիկ խոսում հազմարի սև քարի բուժիչ հատկության մասին»։
Սև քարի մոտ հազ բուժելու համար տարբեր գյուղերից են հագուստ տանում։ Երեք անգամ շրջում են Հազմարի շուրջը, այնուհետև մատաղ անում, գառան կամ աքլորի արյունով երեխայի և բարեկամների ճակատին և ձեռքերին խաչեր անում, մոմ վառում և երեխայի շորը կամ շորից մի հատված դնում են սև քարի մոտ։
Տարիների ընթացքում սև քարի լեգենդը տարածվել է Ջավախք լեռնաշխարհի տարբեր գյուղեր։ Մարդկանց հավատը Հազմարի հանդեպ փոխանցվել է մեկմեկու և հիմա ուխտավորների թիվը ավելի է շատացել։