Սպիտակ պատերով, հողե տանիքով հին տան մեջ, ժամանակն ու պոեզիան իրենով արած, դժվարին 8 տասնամյակները հաղթահարած, օրերի ու առողջության հետ միայնակ կռիվ է տալիս Գևորգ Թագվորյանը։
Գևորգ պապի զավակները հեռացել են երկրից, սակայն նա չի ցանկանում գնալ իր տնից։ «Եթե տնից դուրս գամ, դագաղը շալակիս կհայտնվի, բնությունն է էդպես, իմ տարիքում եթե հեռանամ ամենաշատը մի տարի կապրեմ ուրիշ երկրում»,- վստահեցնում է ծերունին։
Գևորգ պապի տունը հին Ջավախքի կոլորիտն այսօր էլ է պահպանում։ Սնդուկներն ու ամբարները բաց երկնագույն են: Անկյուններից մեկում հին կշեռք կա` երկար ժամանակ չօգտագործված փոշոտ ու ժանգոտված նժարներով ու կիրերով: Տպավորություն է ստեղծվում, որ երբեմնի լի ամբարների ու սնդուկների մեջ այսօր միայն հիշողություններ են պահպանվում, որ կշեռքի ժանգոտվող նժարները համաչափ են կանգնում այդ հիշողությունները դնելով ժամանակի կողքին:
Մի քանի անգամ բարդ վիրահատություն է տարել: Սակայն դժվարությունները հաղթահարող ուժը նրա համար նաև կենարար հիմք է, քանի որ վիրահատարաններից հետո դեռ կարողանում է ոչ միայն ամուր կանգնել հողի վրա, այլ նաև հող մշակել, ճաշ եփել և գիր գրել:
Շրջում եմ մենակ քաղաք ու ավան,
Մի կտոր ապրուստ ճարելու համար,
Այս է իմ օրը ձմեռ ու ամառ-
Եվ ինչ ճարում եմ պահում եմ միայն:
© Գևորգ Թագվորյան