Հակոբը նկարում է: Առաջին անգամ նկարիչ տեսնելով նա կորել է: «Մոսկվայում կենդանական այգի էինք գնացել, մոտավոր 12 տարեկան կլինեի: Մի երիտասարդ տղա նստած դիմապատկեր էր նկարում, ես այնքան շեղվեցի, տարվեցի տեսարանով, որ կես ժամ կանգնելուց հետո, շուրջս նայեցի ու հասկացա, որ կորել եմ»,- ծիծաղով հիշում է երիտասարդ 23-ամյա նկարիչը:
Հակոբի անբաժան ուղեկիցն ու հավատարիմ ընկերը մատիտն է: Նա իր աշխարհը հենց մատիտով է կերտում: Պապից ու հորից ժառանգած նկարչությունը Հակոբ Կարապետյանի կենսակերպն է: Ինչպես ինքն է ասում՝ երբեք ոչ մեկին չի նմանվում, չի էլ ձգտում նմանվել, այլապես իր ստեղծագործությունն արժեք չի ունենա:
Երիտասարդը նախընտրում է սև գույնով նկարել. «Սև գույն, որովհետև մեջը կոնտրաստ կա: Սև գույնի մեջ ավելի շատ լույս կա, քան որևէ այլ գույնի»: 23-ամյա Հակոբը չի կարողանում նշել, թե երբ է սկսել նկարել, քանի որ նկարչությունն իր հետ է ծնվել: Առանց նկարելու իրեն չի պատկերացնում: Նկարիչ Հակոբի հնարավորությունները սահմանափակ են, նա նկարում է մատիտով և ձեռքն ընկած թղթին: Պրոֆեսիոնալ մատիտները, գունաներկերը դեռ անհասանելի են Հակոբի համար:
«Աչք, որովհետև այն երբեք չի խաբում: Եթե մարդ լռում է իր մասին, դու կարող ես նրա աչքերում կարդալ: Աչքի միջոցով ես իմ էմոցիաներն եմ արտահայտում»,- նկարիչն այսպես է բացատրում աչքերի հանդեպ իր առանձնահատուկ մոտեցումը:
Հակոբը շրջապատում առանձնանում է իր բնատուր տաղանդով ու տարբերվող նախասիրություններով: Փոքրուց առանձնահատուկ հետաքրքրություն ունի նկարչության և թռչող սարքերի նկատմամբ։
Սիրելի զբաղմունքներից բացի ընտանիքի ապրուստի խնդիր ունի: Իր հասակակիցների նման Հակոբ Կարապետյանն ամեն տարի արտագնա աշխատանքի է մեկնում:
Հակոբ Կարապետյանն ապրում է Ախալքալաքի շրջանի Զակ գյուղում: Համագյուղացիները ակնածանքով են խոսում տաղանդավոր երիտասարդի մասին և նրան իրավմամբ համարում՝ Ջավախքի Ջոնաթան Լիվինգսթոն անունով ճայը:
Նա ապրում է նկարելու ու թռչելու, թռիչքով ու նկարելով զգում է կյանքի գեղեցկությունը: