கேதீஸ்வரன் அதற்கும் அஞ்சவில்லை. அச்சுறுத்தல் நடவடிக்கை ஒருபக்கம் நடந்தேற கேதீஸ்வரன் குடத்தனை மணல்கொள்ளை தொடர்பான புகைப்படங்களை பேஸ்புக் ஊடாக சமூயமயப்படுத்திக் கொண்டே இருந்தார்.

விளைவு...

2011 புத்தாண்டு கேதீஸ்வரனுக்குப் பிறக்கவில்லை.

2010 டிசம்பர் மாதம் 31ஆம் திகதி இரவு 9 மணியளவில் முகம் முழுவதுமாக ஹெல்மட் அணிந்த இருவர் கேதீஸ்வரனை தேடி வீட்டிற்கு வந்திருக்கிறார்கள்.

அன்று இரவு நடந்த சம்பவத்தை கேதீஸ்வரனின் தாய் இவ்வாறு விவரிக்கிறார்,

“சரளமாக தமிழ் பேசக்கூடியவர்கள் இருவர், கேதீஸ் இருக்கிறாரோ என்று கேட்டவாறு வீட்டின் வெளியில் நின்றுகொண்டிருந்தார்கள். அவர் இல்லை என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்த நேரமே கதவைத் தள்ளிக்கொண்டு அந்த இருவரும் வீட்டிற்குள் வந்தார்கள். அப்போது மகனும் மருமகளும் அறையில்தான் இருந்தார்கள்.

வந்தவர்கள் கொம்பியூட்டர் எங்கே? கொம்பியூட்டர் எங்கே? என்று கேட்டு உரத்து சத்தம் போட மகன் அறையிலிருந்து வெளியில் வந்தார். வந்திருந்த இருவரும் அடையாளம் காணமுடியாதவாறு ஹெல்மட் அணிந்திருந்தார்கள்.

மகனை கதவோடு இருந்த பிளாஸ்ரிக் கதிரையில் உட்காருமாறு கூறி ஒருவன் அவர் பக்கத்திலேயே நின்றுகொண்டிருந்தான். அவனிடம் துப்பாக்கியொன்று இருந்தது. மகன் அருகில் என்னை அவன் நெருங்கவிடவில்லை. மற்றையவன் அறையினுள் சென்று கம்பியூட்டரைத் தேடிக்கொண்டிருந்தான்.

10, 15 நிமிடங்கள் இருக்கும், அறையில் இருந்தவன் ஏதோ தேடிக் கொண்டிருந்தான். மேசையின் ஓரத்தில் இருந்த லெப்டொப் கீழே விழுந்து பாரிய சத்தமொன்று கேட்டது. இரண்டு தடவைகள் துப்பாக்கிப் பிரயோகம் மேற்கொள்ளும் சத்தமும் கேட்டது. என்ன நடந்தது என்றே தெரியாமல் நின்றுகொண்டிருந்தேன்.

மருமகள் உரத்து கத்தினாள். என்ன நடந்தது என்றே எனக்குத் தெரியவில்லை, திரும்பி மகனைப் பார்த்தபோது அவன் தலை சரிந்தவாறு கதிரையில் உட்கார்ந்திருந்தான். இரத்தம் ஆறு போல நிலத்தில் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.”

அதுவரை அவரது குரலில் ஏற்ற இரக்கங்கள் இருக்கவில்லை. கடகடவென பேசிக்கொண்டிருந்தவர் திடீரென அமைதியானார். பேசமுயற்சிக்கிறார், ஆனால் முடியவில்லை. வார்த்தை வரவில்லை, கண்ணீர் வழிந்தோடுகிறது. 6 வருடங்களுக்கு முன்னர் நடந்த சம்பவம் அவரின் மனத்திரையில் ஓடிக்கொண்டிருப்பது தெரிகிறது.

“எனக்கு என்ன நடந்தது என்றே தெரியவில்லை. அந்த நேரம் ஐயோ என்று சத்தம் போடக்கூட என்னால் முடியவில்லை. யாரும் சத்தம்போடவும் கூடாது, இங்கிருந்து ஒரு அடிகூட நகரவும் கூடாது என்று துப்பாக்கி வைத்திருந்தவன் கூறினான். பிறகு இரண்டு பேரும் ஓடிய பிறகுதான் ஐயோ என்று கத்தினேன்.”

அவரால் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. சத்தமாக அழத்தொடங்கினார். வெகுநேரமாக அமைதியாகவே இருந்தேன், அவர் பேசும் வரை காத்திருந்தேன்.

“இரவு 9.30 மணியிருக்கும். உடனே எம்பியூலன்ஸுக்கு அறிவித்தும் எம்பியூலன்ஸ் வந்துசேரவில்லை. அந்த நேரம் எம்பியூலன்ஸ் இந்த சேர்சிலதான் இருந்திருக்கிறது. ஆனால், எம்பியூலன்ஸ் வரவில்லை. பிறகு மகனை தூக்கிக்கொண்டு ஓடினோம். இரத்தம் நிற்கவேயில்லை, ஓடிக்கொண்டே இருந்தது. பிறகு வாகனமொன்றைப் பிடித்து யாழ்ப்பாணத்துக்கு கொண்டு சென்றோம். போகும் வழியில் மகன் உயிர் பிரிந்தது.”