Վրաստանի ամենամեծ թվով լճեր ունեցող շրջանը Ջավախքն է: Դրանցից ամենահայտնին ու հանրաճանաչը Փարվանան է (Վրաստանում ամենախոշոր քաղցրահամ լիճը), իսկ դրա կողքին` Սաղամո (վրաց՝ երեկո) լիճը: Սակայն Ջավախքի տարածքում կան բազմաթիվ լճեր, որոնց մասին, նույնիսկ հենց շրջանում, բնակչության մեծամասնությունը չգիտի:
Լեռներում թաքնված, ծովի մակարդակից ավելի քան 2500 մետր բարձրության վրա, գողտրիկ վայրում տեղակայված են հրաբխային ծագմամբ փոքր լճերը, որոնց ափերը հրաբխային ծագում ունեցող քարեր են: Այս լճերը կա՛մ անանուն են, կա՛մ բոլորին կոչում են Լևանա:
Ախալքալաքի կողմից լճեր կարելի է բարձրանալ միայն Օլավերդ գյուղի կողմից:
Աբուլից հետո ամենահայտնի լեռը Քորօղլին է, որը թուրքերենից թարգմանվում է «կույրի որդի»: Ըստ լեգենդների, որոնք պատմում են տեղացիները՝ նախկինում այստեղով անցնում էր Մետաքսի ճանապարհը, և այստեղ եղել է մի ավազակ, ում անունը Քորօղլի էր: Ասում են, որ հենց այս լեռներում է նա թաքցրել իր առասպելական գանձերը: Սակայն, ոչ ոք դեռ չի գտել դրանք: Մեկ այլ լեգենդի համաձայն՝ այստեղ ժամանակին ապրել է ազգությամբ հայ թե թուրք մի մարդ, ով թուրքերից վրեժ է լուծել իր հորը կուրացնելու համար:
Այստեղ՝ լեռներում զգում ես անվերջանալի ազատություն և միևնույն ժամանակ թթվածնի պակաս: Ճանապարհի բոլոր անհարմարությունները դառնում են աննշան լեռների վեհաշուք գեղեցկության և լեռնային կապույտ լճերի դիմաց:
Ջավախքի բնակիչները և հազվագյուտ զբոսաշրջիկները օգոստոսին բարձրանում են Աբուլ լեռը, միայն հիմա է սարերում տաք, և կարելի է այնտեղ գիշերել: Սովորաբար այնտեղ բարձրանում են մինչև մայրամուտ և իջնում հաջորդ օրը` լուսաբացից հետո: