Hoe ervaar je deze coronacrisis en hoe dichtbij is corona volgens jou?

Ik ben bezorgd. Het lijkt wel oorlog, waarbij we met zijn allen dekking moeten zoeken tegen een onklopbare vijand die razendsnel oprukt en blind en massaal slachtoffers maakt. Dat is beangstigend. Je ziet het aan het gedrag van de mensen op straat, ze bekijken je wantrouwig en bang, iedereen kan iedereen besmetten. Je eigen kinderen zijn plots een gevaar, onze kleindochter mogen we niet zien, en we kunnen dat gemis alleen maar uitzitten. Wat nu gebeurt is een oefening in wilskracht en doorzettingsvermogen, vooral om er mentaal niet onderdoor te gaan. We verleggen ook onze grenzen: als er eens dertig mensen sterven in plaats van vijftig noemen we dat een verbetering en halen we opgelucht adem. Maar in een andere tijd zou een ramp met dertig doden wellicht dagen en weken het nieuws beheersen. Corona is overal en op alle plaatsen. Deurklinken, banken, verpakkingen, noem maar op. Ik roep iedereen op om zo goed mogelijk de aanbevelingen van de virologen te volgen. Mensen die toch nog blijven samentroepen of heimelijk een feestje bouwen wil ik liefst nooit (meer) ontmoeten want ze spelen met ons leven. Een van de weinige plekken waar ik me min of meer buiten schot voel is aan de branding als het strand leeg is. Dat lucht op.

Hoe hou je je bezig dezer dagen?

Ik werk. Van thuis uit kan ik sleutelen aan een tv-programma zonder dat ik daarvoor fysiek met anderen moet samenzitten. Telewerken doe ik dus al een tijdje. Dat heeft het immense voordeel dat ik geen uren tijd verlies in files. Verder heb ik me op een stapeltje boeken gestort. Een dikke turf als “Grote Verwachtingen” van Geert Mak was nu in een mum van tijd uitgelezen. En ik heb achterstallige administratie doorgenomen. Bovendien hebben we hier kookboeken waarin een aantal recepten al lang eens moesten uitgeprobeerd worden.

Als dit achter de rug is, ga ik op een terras genieten van het geroezemoes en de mensen om me heen.

Wat moet je momenteel missen in Oostende? En wat is het eerste wat je zal doen als deze crisis achter de rug is?

Ik mis de horeca. Ik heb een aantal vaste pleisterplaatsen, een soort traject van genoegen en plezier langs cafés en koffiehuizen dat nu in een doodse route is veranderd. En ik mis KVO. Zullen we nog voetbal zien? Ik hoop vanuit het diepst van mijn hart dat de betrokkenen bij de overname hun gezond verstand gebruiken én hun hart voor het voetbal zullen laten spreken, zodat dit prachtige sociale weefsel met al zijn vrijwilligers en jeugdspelers niet kapot wordt gemaakt. Als dit achter de rug is, boek ik een tafeltje in een goed restaurant, ga ik een koffie drinken en een krant lezen in De Grote Post en ga ik op een of ander terras vooral genieten van het geroezemoes en de mensen om me heen.

Heb je nog een goede raad voor de mensen?

Doe niet dom. Wees verstandig. Blijf in uw nest. Tot gauw!