III & IV. Equilibrium
III & IV. წონასწორობა
And there was a light
და იქმნა ნათელი,
which pierced the eternal being of darkness,
რომელმაც გახვრიტა სიბნელის მარადიული ყოფა,
thrusted through nothingness and traveled
გააღწია არარაობის მიღმა და იმოგზაურა მანამ,
until it collided with a solid, spheroidal object
სანამ არ შეეჯახა მყარ, სფეროსებურ მასას
which, as its source, was hanging in a lonely space.
რომელიც თავისი საწყისივით გამოკიდებული იყო მარტოსულ სივრცეში.
When the earth, as if it was on a skewer, turns its colder side to the spiritual mother
როცა თითქოს შამფურზე აცმული დედამიწა გაცივებულ მხარეს მიუბრუნებს სულიერ დედას,
we can't help but wait for tomorrow
სულმოუთქმელად ველით მომდევნო დღის დადგომას,
because darkness deeply frightens us.
რადგან სიბნელე ძალიან გვაშინებს.
It prevents us from visually perceiving the world
ის გვაბრკოლებს სამყაროს ვიზუალური აღქმისგან,
thus it evokes the strong sense of feebleness within us.
შესაბამისად უკონტორლობის და უსუსურობის გრძნობა გვეუფლება.
We plant this fear in children from early childhood because from traditional viewpoint
ამ შიშს ბავშვებს პატარაობიდანვე ვუნერგავთ, ვინაიდან ტრადიცული გაგებით
darkness is associated with evil and light with good.
სიბნელე ბოროტებასთან, ხოლო სინათლე სიკეთესთან ასოცირდება.
Ideal form of darkness is nothing more than mere ignorance
სიბნელის იდეალური ფორმა სინამდვილეში მეტი არაფერია, თუ არა უმეცრება
and so is the light, when they're separated.
და ასევეა სინათლეც, როდესაც ისინი განცალკევებულები არიან.
Without darkness, having eyes would be meaningless just because
სიბნელის გარეშე თვალების არსებობასაც აზრი დაეკარგებოდა, უბრალოდ იმიტომ,
we wouldn't be able to see anything, wouldn't be able to perceive space without shadows,
რომ ვერაფერს დავინახავდით, ვერ აღვიქვამდით სივრცეს ჩრდილის არ არსებობის გამო
neither would ever see any of the stars
და ვერც ვარსკვლავებს დავინახავდით ვერასდროს,
just like we'd never see Milky way in sunny days or in an over-illuminated city downtown.
სწორედ ისე, როგორც მზიან დღეს ან გადანათებული ქალაქის ცენტრში ვერასდროს დავინახავთ ირმის ნახტომს.
Maybe life in some ways resembles the unity of light and darkness.
ცხოვრებაც, ალბათ, რაღაცით ჩამოგავს სინათლისა და სიბნელის ერთობას.
Constant happiness would be worthless without hardships;
მუდმივ ბედნიერებას ფასი არ ექნებოდა რთული დღეების გარეშე;
Beauty would not be appreciated without existence of incompleteness;
სილამაზე დაუფასებელი დარჩებოდა არასრულყოფილების არარსებობის გარეშე;
Dynamic and diverse lives
დინამიკური და მრავალფეროვანი ცხოვრება,
that we are living now
ისეთი როგორითაც ახლა ვცხოვრობთ,
Would be substituted with static, one dimensional lives,
შეიცვლებოდა სტატიკური, ერთგანზომილიებიანი ცხოვრებით,
just like one of a robot's.
დაახლოებით ისეთით, რობოტები რომ არსებობენ.
After all, aren't heaven and hell inseparable too?
საბოლოოდ სამოთხე და ჯოჯოხეთიც ხომ განუცალკევებელია,
They portray the same extremities as light and darkness.
ისინი წარმოადგენენ ისეთივე უკიდურესობებს როგორსაც სინათლე და სიბნელე.
To feel and appreciate pleasure,
რომ შეიგრძნო და დააფასო სიამოვნება,
you must know what's suffering and vice versa
უნდა იცოდე რა არის ტანჯვა და პირიქით,
because any kind of extremity without contrast causes ignorance.
რადგან ნებისმიერი სახის უკიდურესობა კონტრასტის გარეშე იწვევს მხოლოდ უმეცრებას.
Our minds are nothing more than
ჩვენი გონება მეტი არაფერია
blends of different dosages of heavens and hells we have perceived so far.
თუ არა სხვაადსხვა დოზით შეცნობილი ჯოჯოხეთებისა და სამოთხეების ნაზავი.
And there was darkness and it merged into light.
და იქმნა ბნელი და შეერწყა ნათელს.
Only then the universe
მხოლოდ მაშინ მიაღწია სამყარომ
reached its perfect shape.
თავის სრულყოფილ ფორმას.
This is not the end
ეს დასასრული არ არის