Het Limburgse heuvelland 4 Dagen fietsen in een beetje buitenland binnen eigen grenzen

Op zondag 30 april

rijden we met de fietsen achterop van Alkmaar op weg naar Valkenburg.

Het is heerlijk weer

en de reis gaat voorspoedig. Voldoende tijd voor nog een uitstapje voordat we op ons logeeradres aankomen.

Vlak bij Valkenburg ligt Wijlre met het gelijknamige kasteel(tje). Een bezoek aan deze particuliere buitenplaats voor cultuur en landschap stond op het jaarprogramma van de Tuinclub, maar het is in onderling overleg afgeblazen. Op internet leest Marianne dat het kasteel van donderdag t/m zondag open is, dus we voeren een tussenstop in op de GPS.

Hier kunnen we er niet in.

Na even zoeken naar de ingang zien we dat het meldpunt in het 'Hedge House' is, een strak betonnen gebouw met veel glas en mooie lijnen.

We geven de museum jaarkaarten af en vrijwilliger Luc vlucht met ons naar buiten. Binnen is het namelijk bloed benauwd en de akoestiek, door het vele gebruik van puur en eerlijk beton, abominabel. We vragen ons af of Luc, net als Marianne, 'hyperacusis' is?

In alle rust, op een buitenbankje, verschaft Luc ons uitgebreide informatie.

Volgens Luc is over alles hier zeer goed nagedacht. Het lijnenspel, de positie van de kunstwerken, niets is toevallig geplaatst.

Hij vertelt niet alleen over de buitenplaats, maar ook over de tuin en de expositie in het Hedge House en het koetshuis van anarchitekt Gordon Matta-Clark (1943-1978). De expositie heeft als titel 'Cut, Split & Eat.

Deze (afgestudeerde) (an)architect heeft eigenlijk nooit iets gebouwd, maar wel gebouwen veranderd. Hij sneed bijvoorbeeld delen van gebouwen weg en blies nieuw leven in verlaten slooppanden en vergeten buurten. Hij wordt gezien als één van de belangrijkste Amerikaanse avant-garde kunstenaars van de jaren '70

Ook heeft hij in Parijs een diep gat in de grond gegraven; dit na de zelfmoord van zijn tweelingbroer. Voor zijn vrienden richtte hij een soort restaurant op, waar ze goedkoop konden eten.

Alles is design hier, zelfs het kippenhok is van roestvrij staal.

We lopen de route langs de buitenkant en genieten volop. Ook in de afgesloten tuin hieronder zie je in de schuine lijnen van de beukenhaag, de lijnen van het Hedge House terug.

Een mooier contrast is niet denkbaar.

Het in 'goudreinetkleur' geverfde tuinhuisje is ook een kunstobject.

Kunstwerk nr. 8 is in het bos en moet een afdruk van een omgevallen boom en een bronzen boom zijn. We snappen het niet maar zetten de 'creatief denken knop' aan. De route loopt door een in vorm gesnoeide beukenhaag, dat blijkt de 'afdruk' te zijn van een bronzen boom die we later vinden. Het is werkelijk verrassend.

De bronzen boom

In het Koetshuis krijgen we van vrijwilliger Maria interessante details te horen van de kunstenaar en zien we films over zijn 'projecten'.

Bij de toegangspoort tot het kasteel ziet Marianne de Akebia Quintata, super leuk om deze ouderwetse klimmer weer te zien.

Wat is het hier mooi!

Buitenplaats Kasteel Wijlre is opgericht door kunstverzamelaars Jo (88) en Marlies Eyck en alleen toegankelijk met gids en geboekte rondleiding .

Grenzend aan het kasteelterrein ziet Bernard de opslag en fabriek van Brand bieren, ook iets typisch Limburgs.

Luc heeft gevraagd de plattegrond, na ommekomst, weer in te leveren. Als hij ons ziet neemt hij de gelegenheid te baat een glas wijn aan te bieden en dit buiten op het bankje met ons op te drinken. Heel gezellig en wat heerst hier een ontspannen en gastvrije sfeer onder de vrijwilligers.

Dan rijden we naar het hotel in Valkenburg, checken in en laden de fietsen af. Bij het geboekte arrangement hoort een 4-gangen diner. Vanwege de finale van de KNVB bekerwedstrijd AZ-Vitesse reserveren we om 20.00 uur. Verder hoeven we het hier niet meer over te hebben …😤😭. Achteraf veel te laat gegeten en onvoorstelbaar dat het nog smaakte ook.

Het weerbericht

kennen we: temperatuur 13 graden C, volledig bewolkt, een matige ZZW-lijke wind en kans op een bui. De buienradar acht de kans minimaal dus we laten de regenkleding in de fietstas. We maken een fietsrondje van 35 km met leuke klimmetjes. Voordeel is dat je ook weer daalt! We leren de functionaliteiten van de app Route.nl met gesproken navigatie steeds beter kennen. Geweldig!

We fietsen langs de leukste dorpjes met namen die je nog nooit gehoord hebt. Althans wij niet, een paar voorbeelden: Strucht, Etenaken, Stibbe en Wittem. Daarnaast is het landschap weldadig, on-Nederlands haast. Je hebt het gevoel dat je in het buitenland fietst binnen onze eigen grenzen.

De blauwe lijn is een grafische voorstelling van de hellingen.

Prachtige kastelen zoals hieronder kasteel Schaloen, boerderijen met vakwerkhuizen, aspergevelden, fruitbomen, druivenranken, maar ook velden met eigen hopteelt voor de Limburgse Bierbrouwerij Brand.

Kasteel Schaloen heeft ook een leuk terras.

Echt het Limburgse heuvellandschap.

50 tinten groen.

Ook passeren we diverse snelstromende riviertjes met de leukste namen: de Gulp, de Geul, de Linde.

Het is tijd voor koffie, vanzelfsprekend met een Limburgse vlaai. We doen dat op de Markt in Gulpen in Herberg 'de Zwarte Ruiter'. Echt zo'n (bruine) nostalgische kroeg met een rijke geschiedenis. Voor wat betreft de vlaaien, hebben we het voor het uitzoeken.

De indrukwekkende koperen leiding is voor de aanvoer van bier.

Wat een enorm lange boom!

Deze boom staat te ver weg om onder de vele misletoe's te zoenen. Wel een decoratief geheel.

Een mooie verscholen kasteelboerderij.

Marianne heeft het koud, want ze had geen zin meer in haar winterjack. Spijt!! Gelukkig vond ze tijdens het inpakken tussen de zeilkleding ☺️ een klein flesje Beerenburg van de weduwe Joustra.

Dat smaakt en je wordt er lekker warm van.

Onderweg hadden we een paar aardige klimmetjes maar de grootste uitdaging lag bij het hotel..... even fietsen naar de 3e etage, want daar is het fietsenhok en de entree.

Dit is het restaurant 'Aan de Linde'.

Na het zwemmen en de whirlpool (Marianne is heerlijk opgewarmd) stappen we weer op onze fiets voor het avondeten. We doen dat in ... Aan de Linde.

Het was een feestje.

Voor deze dinsdag

zien de weerberichten er somber uit. Buien, aanvankelijk nog beperkt maar later in de middag heftiger. Toch wagen we het er op. De regenbroek gaat meteen aan.

We plannen een route van een kleine 38 kilometer naar Maastricht vv. Tot vlak voor Maastricht houden we het droog, dan begint het te miezeren.

Onderweg komen we dit bord tegen. Zou leuk zijn als we er een zien, maar helaas.

Wat opvalt is dat je geregeld Mariabeeldjes of andere religieuze beeldjes met mooie teksten tegenkomt, die ook nog eens uitstekend verzorgd zijn.

Ook iets wat in het Limburgse heuvelland past, een mergelgroeve. Deze mergelafgraving Groeve 't Rooth' is gelegen bij het buurtschap 't Rooth in de gemeente Eijsden-Margraten, waar wij langs fietsen. Deze ligt aan de rand van het plateau van Margraten iets ten noorden van Cadier en Keer.

De groeve werd geëxploiteerd door de firma Sibelco. Dit mergel wordt gebruikt voor industriële doeleinden, zoals toeslag in de industrie, in veevoer en als meststof. Deze concessie zou recentelijk gesloten zijn. We zien dan ook helemaal geen activiteiten meer. Wat zouden ze doen met zo'n gat in dit fraaie landschap

Dan naderen we Maastricht met zijn mooie bruggen over de Maas. Deze loop- en fietsbrug slaan we over.

Het blijft mooi,

die rivier de Maas. Zelfs met somber weer.

Tijd voor koffie op het Vrijthof. Als we de fietsen stallen gaat het steeds harder regenen en dat blijft zo.

Dan maar snel een lunchadres zoeken. Van sportvriend Don kreeg Marianne de tip om het café Charlemange te bezoeken.

Een kopje aspergesoep smaakt altijd, zeker in Maastricht.

En wat dacht je van een broodje warme beenham met mosterd?

Het regent nu echt hard. Dus de regenbroek en regenoverschoenen gaan aan. We hebben geen zin meer om naar het Bonnefantenmuseum te gaan. HOME James!.. and don't spare the horses...

Bernard maakt dan ook een fietsknopen- shortcut met steile afdalingen. Hij vestigt een nieuw afdalingsrecord: 50,4 km/u ... zonder trapondersteuning. Marianne haalt dat niet. Dit zegt alles over je gewicht... Bernards overtuiging is dat het record veroorzaakt wordt door zijn spierkracht, stuurkunst en souplesse 😂.

5 Kilometer voor aankomst in het hotel gaat het jack van Marianne doorlekken. Koud en nat dus.

Ook 's avonds zal het regenen, reden waarom we besluiten om in het hotel te blijven eten. Het is geen feestje.

Deze woensdag is het

alweer onze laatste fietsdag. Bernard heeft van Route.nl 'Langs Heerlense kastelen'; 45 km geselecteerd. Op route.nl heb ik deze mooie fietsroute gezien voor een gezellig dagje uit:

Het kasteel Schaloen zagen we al eerder en is o.a. de hoofdfoto van dit blog.

Dit is kasteel Hoensbroek, het oudste, grootste en misschien wel mooiste kasteel van Nederland. Voor kinderen is kasteel Hoensbroek echt een feest. Er is van alles te beleven.

Het lijkt wel een sprookje!

Het kasteel heeft meer dan 60 zalen en andere vertrekken. Het is enorm!

Hier zie je hoe groot het is.

Deze route leidt ons langs Voerendaal, Heerlen, Hoensbroek en Nuth. In deze laatste plaats, na knooppunt 25, lunchen we om 12.30 uur in de Gasterie 'Aan de Kirk'. Het gebedshuis is er dan ook vlak naast. Een gastvrijere welkomst in dit eetcafé kan je niet bedenken, want we zijn de enige klant. We bestellen beiden een 'steakse' gehakt met taugé, tomaat en augurk (?) Een donker tapbiertje maakt het compleet. Dat hebben we verdiend, vinden we.

Heerlijk ouderwets met zakdoekPriNt als placemat.

De zon begint af en toe door te breken, erg gezellig. Maar even later begint het weer te regenen, dus de regenbroek gaat weer aan. Gelukkig zitten we dan nog maar een kilometer of 5 van ons hotel af.

We genieten van deze omgeving met prachtige panorama's op stille beekdalen en groene hellingen.

En weiland met veel paardenbloemen.

Zijn dit nu aspergevelden of niet? Ze zijn zo strak en we zien geen puntjes.

Kasteel Terworm is nu een hotel, het is er zó mooi!

Zeer verzorgd, echt prachtig.

Het waterschap Limburg is bezig met de herinrichting van de Geleenbeek. Deze beek wordt weer in zijn oorspronkelijke vorm hersteld en gaat weer meanderen. In de jaren '50 is de beek rechtgetrokken om het water zo snel mogelijk af te voeren naar de Maas. Daardoor had de Geleenbeek het karakter van een kanaal gekregen. Dit stukje ziet er (al) natuurlijk uit, even wat waterplanten verwijderen zal nodig zijn.

Wat een mooi paadje met leuke man. Waren maar alle paadjes zo!

Leuke dorpsnamen. In het Limburgs voor ons niet altijd gemakkelijk uit te spreken.

Een stationnetje zoals je ze bij ons niet meer ziet.

Zo leuk, deze Alpaca's

Zij met de mooie billen kijkt uit over De Geul. Zie ook het mannetje op de achtergrond, is ook een beeld!

Afscheid nemen van het terras van 'aan de linde' met mooi Uitzicht.
Donderdag rijden

we weer naar huis. Ook weer fijn. Hoe zou het met de meesjes zijn?

Valkenburg/Alkmaar, 4 mei 2017

Created By
Ben Mar
Appreciate

Report Abuse

If you feel that this video content violates the Adobe Terms of Use, you may report this content by filling out this quick form.

To report a Copyright Violation, please follow Section 17 in the Terms of Use.