Op de door Engelstalige muziek gedomineerde hitparades is het aantal Franstalige nummers altijd schaars geweest. De wereld leek er nog niet rijp voor, tot onze bloedeigen Stromae onverwachts alle records wist te verbrijzelen. De weg naar eeuwige roem voor Franstalige bands ligt nu helemaal open, maar wie gaat de leegte, die Stromae bij het inlassen van zijn time-out achterliet, opvullen? Le Manou, zo luidt ons antwoord.
Le Manou met Stromae vergelijken zou hetzelfde zijn als appels met peren vergelijken. En dat is, zoals onze wijze leerkracht wiskunde altijd zei, uit den boze. Maar een waardige vertegenwoordiger van de Belgische, Franstalige pop, dat is ze zonder twijfel. Lyrische tripjes, terugverwijzend naar een pijnlijk harde jeugd, en afgemeten elektronische vibes is wat Le Manou belichaamt, en laat dat nu net dé combo zijn die de dag van vandaag wordt gesmaakt.
Een synthesizer en een stem
Dat begon allemaal in een van de kleinste stadjes ter wereld: Durbuy. Het is daar waar Manou Maerten op 17 augustus 1995 het licht zag, als een van de vier kinderen van Bart Maerten en zijn Nederlandse echtgenote. Manou is dan ook perfect tweetalig opgevoed, en daar maakte ze als jong meisje gretig gebruik van. Haar muzikale debuut maakte ze in het Nederlands, tijdens Ketnets talentenjacht Zo is er maar één: de cup. Ze greep toen net naast de eerste plaats. Ook het jaar nadien viel ze tijdens Junior Eurosong terug op haar tweetaligheid, waar ze het Frans en het Nederlands samenbracht in het nummer Comment Faire.
Een rijke muzikale jeugd dus, die begon met een eenvoudige synthesizer. ‘Op mijn verjaardag kreeg ik van papa een synthesizer, waarop verschillende demonummers stonden. Ik plukte er een uit en schreef er een tekstje bij. En met dat nummer maakte ik mijn mama wakker op moederdag. Het volgende wat ze zei was: jij mag op zangles.’ Voordien was dat onmogelijk, want Manou’s weekdagen puilden al uit van de activiteiten. Ballet, zwemmen, dictie, ze deed het allemaal.
Toch was zingen iets wat ze al heel lang wilde. En eenmaal uit de startblokken geschoten, wist ze helemaal niet meer van ophouden. Na haar debuut op Ketnet en Eurosong, was de honger naar meer erg groot en schreef ze zich in voor The Voice Belgique. Maar dat ging niet zoals ze had gehoopt. ‘In Durbuy voelde ik me echt als een wereldster, maar in feite wist ik niets van de muziekwereld. Na mijn deelname in The Voice dacht ik dat alles wel vanzelf zou gaan, maar dat gebeurde dus niet.’ Ook de daarop volgende audities aan verschillende muziekconservatoria liepen op een sisser af. Pas na een voorbereidingsjaar in de Antwerpse Jazzstudio wist ze een plaatsje aan de School of Arts Gent te veroveren.
"En toen dacht ik: fuck it, ik neem de touwtjes zelf in handen."
Opvallend: ze koos er niet voor zang, maar voor muziekproductie. ‘Ik was het beu dat mijn dromen steeds aan diggelen werden geslagen. Ik kon wel schrijven en zingen, maar ik kon er nooit een echt nummer van maken omdat ik gewoonweg niets snapte van het technische aspect. Opnemen, mixen, masteren, ik had geen flauw benul hoe dat moest. En toen dacht ik: fuck it, ik neem de touwtjes zelf in handen.’ En dat is waar Le Manou ten tonele verschijnt.
What’s in a name
‘Ik begon aan mijn studie en voltooide mijn eerste single Elle, waarmee ik me dan ook meteen inschreef bij De Nieuwe Lichting. Ik schopte het tot de eerste zestig en had dringend een naam nodig.’ Le Manou, dus. Die artiestennaam is trouwens méér dan enkel een naam. Het is een wake-upcall, een aanklacht tegen ‘hokjesdenken’, tegen genderdiscriminatie en tegen genderongelijkheid. ‘Waarom moeten we steeds in hokjes geduwd worden? Homoseksueel, heteroseksueel, biseksueel; het zijn termen die alleen maar druk, schaamte en twijfels veroorzaken. Laat iedereen gewoon experimenteren en zichzelf zijn.’
Maar de naam draagt ook een persoonlijk verhaal. ‘Ik ben altijd one of the guys geweest. In het middelbaar had ik veel jongensvrienden, en ook in mijn huidige studie is dat nog zo. Er zijn nu eenmaal niet veel meisjes die muziekproductie volgen.’
"Waarom moeten we steeds in hokjes geduwd worden?"
Dat het een Franse artiestennaam is, is ook niet toevallig. Manou wil haar muzikale project bewust Franstalig houden. Waarom? ‘Frans is altijd een deel van mijn identiteit geweest, en dat zal altijd zo blijven. Of het minder toegankelijk is voor Vlamingen? Ja, misschien wel. Al denk ik dat je niet per se de tekst moet verstaan om de boodschap te begrijpen. Emotie in een stem doet meer dan je denkt.’
Puberteitsperikelen
En die emotie is overvloedig aanwezig in haar nummers. Logisch, ze gaan immers over haar eigen jeugd. ‘ L’Homme is een erg donkere EP vol twijfels en vragen over een moeilijke periode in mijn leven. Over de eenzaamheid die ik voelde toen ik het vertrouwde Durbuy inwisselde voor het grootse Antwerpen, maar ook over verschillende andere jeugdthema’s, zoals liefde (l’Homme), zichzelf accepteren (t’aimer), uitgaan (Fling) en zelfs zelfdoding (Elle). Ik ben blij dat de EP eindelijk uit is. Het is alsof daarmee ook een zware last van mijn schouders is gevallen. Het project was echt mijn therapie.’
Of Manou nu de nieuwe Axelle Red of Christine and The Queens wil worden? Nee, daar is ze te bescheiden voor. ‘Ik hoop gewoon dat ik met mijn muziek mensen aan het denken kan zetten, en dat ik kan blijven doen wat ik nu doe. Dat is mijn ultieme droom.’ Iets waar ze niet over moet wakker liggen, lijkt ons. Wij zien wél een grote ster in haar. Hoe kan het ook anders, met die dodelijke combo van Franstalige levensverhalen en etherische synths? À bientôt, Manou! Op een groot podium allicht?
Door: Jeroen Poelmans
Credits:
© Le Manou