'Ik heb nog steeds het sterke vermoeden dat ik de enige Volkskrant-journalist ben die op kosten van de krant naar de hoeren is geweest', schrijft Nanda in een afscheidsmail aan (een deel van) de redactie. 'Voor de prijs van een vluggertje had een Zweedse prostituee alle tijd om te praten over een hoerenlopersverbod.' Typisch Nanda: nergens te beroerd voor - of bang voor. Dat zullen we missen. Hieronder het 'vaarwel' van een aantal collega's.

Denkend aan Nanda / zie ik brede juwelen / traag rinkelend langs / lellen en polsen gaan

Rijen ondenkbaar / designde tassen / als trofeeën naast / verstelbaarbureau-poten staan

En in die jaloersmakende / tassen verzonken / de verslagen, notulen / getypt met de hand

Van redactieraad, vakbond / geknotte werknemers / werkstress en wajong / in groots verband

Eén van haar teksten / ontwrichtte ons allen / zij schreef hoe haar stralen / allengs werd gesmoord

In alle gewesten / van Hofs tot hoofdredactie / zijn de tranen van Nanda / gevoeld en gehoord

Als je de archieven doorpluist naar de artikelen van Nanda merk je al snel dat ze nu bij verkeerde belangengroep is aangesloten. In de 23 voorpagina-artikelen die Nanda afleverde toen ik chef bij economie was, voert de zielige zzp'er toch de boventoon. Voor de rijke, oudere werknemer heeft ze nauwelijks aandacht. De enige keer dat ik iets van belangenbehartiging voor ouderen waarnam in haar stukken over de ouderen, ging het over de werkloze 45-plusser (voorpagina op 16 november 2012). Maar zelf is Nanda nauwelijks werkloos geweest nu ze direct bij de belangenbehartiger ANBO aan de slag kon. Eens te meer een bewijs dat de speciale aandacht met deze 'kwetsbare' groep ouderen niet nodig is.

Nee dan de ware zwakkeren op de arbeidsmarkt. Die verdienen - meer dan terecht wel de aandacht van ons journalisten. En Nanda heeft dat de afgelopen jaren bij economie zeer behartenswaardig gedaan. Ik som maar even op. 'Ikea beticht van sociale dumping' ( 15 juli 2014), 'Fiscus pakt schijnzelfstandige aan' (9-april 2014), 'Beschermen schijn-zzp'er werkt averechts' (13 oktober 2013), 'Verzet tegen bezuiniging op flexwerker' (25 september 2012), en zo kan ik nog wel even doorgaan, zeker als ik de 42 openingetjes 2 erbij pak.

Al die inspanningen hebben het beeld over de arbeidsmarkt toch drastisch gekanteld. We kwamen tenslotte uit de Kalshovenjaren van marktwerking en liberalisatie waarbij zelfstandigheid en eigen verantwoordelijkheid de hoofdmoot voerde. Kritiek op deze marktwerking werd lang genegeerd ook in de Volkskrant. Maar na de economische crisis van 2008 werd gestaag duidelijk dat er een kwetsbare groep op de arbeidsmarkt was die niet zelfstandig genoeg kon zijn. Het waren de schoonmakers, chauffeurs en bouwvakkers aan de onderkant van de arbeidsmarkt die op flutcontracten en nulurenverbintenissen hun loon bij elkaar scharrelden, soms stapelbanen hadden en ook vaak weer terugvielen naar de bijstand.

Nanda gaf deze groep een gezicht, met portretten, reportages en gewoon ouderwets nieuws, ook omdat ze het ouderwetse handwerk van de journalist (netwerken, nabellen, veel lezen, overal heen gaan) zich zeer ter harte nam.

Deze inspanningen hadden wel degelijk succes. Niet alleen kantelde het beeld, overheid en bedrijfsleven ondernamen actie. We hebben natuurlijk de nieuwe flexwet van minister Asscher gekregen, een eerste poging om de verschillen tussen vast en flex te verkleinen. Dezelfde minister poogde in Europa de rechten van Nederlandse chauffeurs te behartigen, nadat Nanda over de beroerde IKEA-chauffeurs schreef. Maar nog mooier is het dat hoge bazen van het Nederlandse bedrijfsleven ook naar Nanda luisterden. Het hoogtepunt wat mij betreft was de voorpagina van 16 april 2016: 'Pakketbezorger krijgt vast contract'. Een optimistisch voorbeeld dat de gedrevenheid van Nanda effect had. We zullen dat node missen.

De 3 s'en, daarmee zou je Nanda kunnen karakteriseren. De heilige drieëenheid is complex, dit is een stuk simpeler. Toegegeven, té simpel; maar het is maar een schets. En geen mysterie, zoals dat leerstuk der drievuldigheid. Schoenen, smiley's en sotto voce, dat zijn de drie s'en. Wie Nanda een beetje kent, kent haar liefde voor schoenen. En die voor smiley's. Niet een, twee of drie, maar een batterij onderaan de mails. Heel herkenbaar, heel Nanda.

Wat mensen weten die lang met haar mochten samenwerken, in de avonddienst van buitenland bijvoorbeeld, is haar voorliefde voor de monologue intérieur sotto voce, of simpeler gezegd: het zacht hardop jezelf toespreken. Het repertoire bleek uitgebreid en liep van aansporingen (je kunt het), reminders (wat was ik ook al weer aan het doen), en vragen (hoe zat dat nou ook al weer) tot genadeloze zelfkennis (wat ben ik toch een stomkop). En als je dan vroeg: wat zeg je Nanda, kreeg je als antwoord: niets, ik zei even iets tegen mezelf. O.

We hebben een keer in een van onze ploegen afgesproken omdat het een avond allemaal ook te doen. Het viel niet op...

Maar de echte eigenschappen van Nanda zijn veel belangrijker: loyaliteit, discretie, gevoel voor humor, ondernemingszin en een goed humeur, wat er ook gebeurde en gebeurt. Wie kwam er aan met dvd's als iemands partner met gebroken polsen thuis zat, én met eten? Wie begeleidde een ernstig zieke collega tot het laatst? Wie was altijd bereid te luisteren? Nou ja, altijd. Ze kan feilloos gezeur van echt onderscheiden, en af en toe had ze het zelf ook niet altijd makkelijk, om het op zijn troostiaans te zeggen.

En dan die energie. Vroeg je bij het begin van de zondagdienst wat ze gedaan had dan was dat óf terug van een hoge berg, van een treinreis naar een eng land, van een duiktocht naar Zeeland om in troebel water vieze slijkspringers te zien (en de dia met lichtbeelden daarover vooraf bij te wonen) of naar Italiaanse les of gewoon shoppen met vriendinnen, of fietsen, of zeilen of hardlopen of lekker uit eten of naar die andere grote passie: ballet. En die is dus weg. Ciao bella, ci vediamo.

Geestverwant is misschien wel beetje een te zwaar woord, maar iets van die strekking moet het wel zijn. Ik heb een klik met Nanda want Nanda is stoer. Veel stoerder dan ik. Ze fietst rustig 50 kilometer van en naar haar werk. Ik kom niet verder dan 17 kilometer. Ja, dan zat ze daarna wel met haar pantoffeltjes op de bank en was best moe. Maar dat ben ik na 17 kilometer al. Respect hoor.

Ze deed ook mee aan de Hel van Waarland. Door haar bravoure ging ik ook. Wat natuurlijk geen goed idee is als je normaal gesproken maar 17 kilometer fietst, maar we gingen en we overwonnen die 125 kilometer met windkracht 6 tegen.

Oke, ze zat dit jaar even in de lappenmand, maar dat is niet aan haar besteed hoor. Daar is ze zo weer uit. Dan komen die buitenlandse fietstochten ook weer op haar radar, wedden?

En nou die nieuwe baan, ook al zo stoer. Ik weet eigenlijk niet of ze in haar nieuwe werk ook op de fiets kan. Misschien werkt ze wel vanuit huis. En stapt ze zo rond twee uur op de racefiets om even een rondje te doen. Maar ik mis het wel, even sparren over het fietsen. Ik zal voortaan met mezelf moeten sparren. Mis je nu al!

Georganiseerde bendes worden steeds actiever in de Alpen. Ski schoenen worden bij bosjes gestolen, met name schoenen uit het duurdere segment. Dat bevestigt de Nederlandse Ski Vereniging aan de Volkskrant. De reisverzekeraars hebben handenvol werk, vaak in mondaine skioorden waar veel geoefende skiërs zijn.

Nanda Troost uit Amersfoort kan erover meepraten. Zij was met haar man en zoon op wintersport in het Oostenrijkse Kirchberg. ‘We waren in ons hotel even aan het lunchen, heerlijke Germknödel. Mijn echte design skischoenen, zwart met geel aan de binnenkant, maat 37, stonden keurig in het rek. Toen we na een halfuurtje terugkwamen, bleken ze verdwenen.’ Een tiental andere toeristen was ook skischoenen kwijt.

De politie in Kirchberg vertelde Nanda Troost tijdens de aangifte van diefstal dat de laatste tijd duizenden skischoenen in deze regio zijn gestolen. Mogelijk dat Oost-Europese bendes hier toeslaan. Naar schatting worden vele honderden Nederlandse wintersporters dit skiseizoen gedupeerd.

‘Persberichten e.d. niet nabellen s.v.p. Ik meld me zelf wel als ik er een verhaal in zie.’

Met deze bijtende mededeling sloot Nanda Troost – anders toch zo vriendelijk – steevast haar zakelijke e-mails bij de Volkskrant af. Nanda had het op een werkdag druk zat: ze moest artikelen schrijven, naar nieuws speuren, en minimaal tweemaal daags koffie halen bij de kiosk in het INIT. Dan heb je geen tijd meer om te luisteren naar proefballonnetjes van communicatielui. Durfde een persvoorlichter het toch aan om de hoorn op te pakken, dan schroomde Nanda het niet om hem in klare taal op zijn ontoelaatbare vergissing te wijzen. Van zo’n voorlichter hoorde ze dan een half jaar lang niets meer. Meer tijd om koffie te halen.

Sinds 1 december is het prooidier van de Volkskrant echter roofdier. Als woordvoerder van de ANBO (Algemene Nederlandse Bond voor Ouderen, door boze tongen ook wel de Algemene Nederlandse Bejaarden Organisatie genoemd) wordt Nanda niet enkel geacht het woord te voeren, maar ook om voor de ouderen voordelige ideetjes bij redacties te planten. Leest een redacteur z’n mail niet, dan is het aan Nanda om diegene op de nieuwswaardigheid van de inhoud te wijzen. Ze zal een luis in de pels van de pers moeten worden. Wee de journalist die de ANBO te weinig aandacht geeft. Een woordvoerder als Nanda houd je liever te vriend.

Niet dat er veel redacteurs zijn die haar mails zullen overslaan. De naam Nanda Troost heeft in vakbonds- en journalistieke kringen inmiddels bijna dezelfde allure als die van Vadertje Drees. Dat krijg je van het jarenlang volschrijven van Volkskrant-voorpagina’s met sociaal-economische scoops. ‘Moedertje Troost’ had een netwerk dat bij de krant geen gelijke kende. Wekelijks kreeg ze nieuwtjes opgestuurd door persvoorlichters van een of andere bond. Dat deden die voorlichters niet alleen omdat ze wisten dat de nieuwtjes in vruchtbare grond zouden belanden, maar ook omdat Nanda oprecht hart heeft voor werkend Nederland.

Haar waardevolle netwerk neemt ze nu mee naar de ANBO. Een verlies voor de Volkskrant, maar een enorme aanwinst voor de seniorenbond. Om toch nog een graantje mee te kunnen pikken, kondigt ondergetekende alvast aan het onderschrift bij zijn e-mails aan te passen. ‘Persberichten e.d. niet nabellen s.v.p. Ik meld me zelf wel als ik er een verhaal in zie. De enige uitzondering betreft Nanda Troost: die mag altijd bellen. Of, nog beter: koffie komen drinken.’

Een boeket nog groter dan jijzelf, dat gaf je me in 2004 toen ik na een zomer invallen op de buitenlandredactie aan de Wibautstraat vertrok. Ik had best langer willen blijven, want wat was het leuk werken daar, en niet in de laatste plaats omdat ik met jou over alles kon praten, van de verwikkelingen rond het Maqdi-leger in Irak en de Spelen in Athene tot de ontdekking van een nieuwe planetoïde en het beste recept voor gravad lax.

Nu ben ik terug en ben jij het die vertrekt. Maar een nieuwe baan heb je al, gelukkig voor Anbo, en ook daar deel je bloemen uit, zag ik op een Facebookfoto waarop je haast verdwijnt achter een reusachtige ruiker in de vuist van John de Wolf, die je als ambassadeur hebt weten te strikken. Nanda, voor jou een papieren boeket van museale allure. Het ga je goed!

Als je het een keer ziet, dan blijf je het zien. Dan is het niet leuk meer. Dat overkwam mij met Nanda. Ooit had ik de gewoonte ter ontspanning een detective op tv te kijken. Zo’n oubollige Engelse of zo’n maatschappelijk schurende Scandinavische. Maar vooral een specifieke Engelse serie ligt me nu zwaar op het gemoed. De titel is me ontschoten maar er figureert een gedrongen mevrouw in als hoofdpersoon, ietwat nurks met vormeloze regenjas en hoed. Ergens in Schotland spelen de opeenvolgende drama’s zich af, meen ik. Niet om het een of ander, maar die mevrouw associeer ik met Nanda. Een soort Columbo in het Schots, zeg maar. En nu ik die associatie een keer heb, kijk ik plots heel anders naar zo’n programma.

Dat ontregelende effect hebben sommige Scandinavische detectives ook. Niet vanwege verschijning – Nanda heeft niets van bijvoorbeeld die wereldvreemde, nogal contactgestoorde blonde mevrouw met priemende blik in The Bridge – maar wel door het ontregelende optreden van deze personages. Daar kon Nanda ook wat van. Door tijdens een logisch voortkabbelend gesprek plots op een voorbijdrijvende schots te springen en over iets totaal anders te beginnen en daarna wat heen en terug tussen de onderwerpen.

Daar kwam ik pas in de jaren tien van deze eeuw achter toen Nanda professioneel in mijn blikveld kwam. Dat leverde wat fijne gezamenlijke gesprekken op met bijvoorbeeld vakbondsvolk dat elkaar onderling naar het leven stond of juist probeerde de ruzies te smoren. Plots speelde Nanda met verve dom blondje en dat leverde soms een verhelderende uitleg op.

Eerder, waarschijnlijk net na haar komst naar de krant, was Nanda me al opgevallen omdat ze in een van de jubileumboekjes die de krant toen over zichzelf liet maken, werd neergezet als groot talent. Dat talent botvierde ze vooral op deelredacties die ik uit de verte zag. Buitenland bijvoorbeeld waar ze Scandinavië ‘deed’. Misschien is daar de basis gelegd voor dat ontregelende detectiveoptreden van haar.

Op 7 december 1991 stond er een intrigerende advertentie in de Volkskrant. 'Wil degene, die op Cuba mijn adresboek heeft gevonden opnieuw contact met me opnemen? Nu ben ik dus wel terug!' Was getekend: Nanda Troost, p/a Postbus 1002, 1000 BA Amsterdam. 'NB: Kosten worden vergoed!!!'

De advertentie roept allerlei vragen op, zoals: Wat stond er allemaal in dat adresboek? Fidels privénummer? Contactgegevens van de Bilderberg-groep? En: wat is de kans dat iemand een op Cuba verloren, in het Nederlands geschreven adresboek, terugbezorgt bij de rechtmatige eigenaar? Dan moet je wel heel veel mazzel hebben. Tegelijkertijd bevestigt de advertentie een indruk over Nanda die bij wel meer collega's leeft: haar licht chaotische aard. Niet voor niets hoor je voor je haar voicemail inspreekt eerst haar zoon zeggen: 'Nanda is weer eens haar telefoon kwijt.'

Voeg daarbij Nanda's neiging om voortdurend half in zichzelf, half tegen niemand in het bijzonder te lopen foeteren. Nanda's gefoeter vormde de soundtrack van onze werkdag aan het tot 'Death Row' omgedoopte bureaublok. Het gemopper betrof dikwijls PR-figuren en woordvoerders (vooral van FNV), maar even zo vaak haarzelf. Zelfkritiek is een ding, maar niemand gaf zichzelf er zo van langs als Nanda. 'O wat genant!' en 'Ja, sorry hoor!', hoe vaak hebben we die wanhoopskreten niet gehoord. Om nog te zwijgen over 'Ja, dan ben ik misschien een oude muts, maar …'

Je kunt jaren tegenover een collega zitten zonder te weten dat ze vroeger op korfbal zat. Een beetje zoals de buurmannen en buurvrouwen die je na een aanslag altijd voor de camera's hoort verkondigen dat hun terroristenbuurman zo'n beminnelijke man was. 'Hij knikte altijd vriendelijk gedag. Hij had zo'n leuk hondje, een dwergschnauzer, met een fleecejack aan tegen de kou.'

Nanda op haar beurt heeft in al die jaren nooit met één woord gerept over haar korfbalverleden bij het Haagse HKV. Terwijl korfbal zo veel verklaart over Nanda. Niemand op de economieredactie kon zo tekeergaan over glazen plafonds, het old boys network en seksisme. Dat is natuurlijk allemaal de schuld van het korfbal, met zijn gelijkheid tussen man en vrouw. In het korfbal is er al jaren een vrouwenquotum, en niemand die er over klaagt. Niet dat mannen en vrouwen echt gelijk zijn in het korfbal: de topscorers aller tijden van het Nederlands elftal - pardon: achttal - zijn natuurlijk allemaal mannen. Maar toch.

Waar ik Nanda ook nooit over heb gehoord is dat ze voorzitter is van de 'Vereniging van Vrouwen met een Academische Opleiding', afdeling Amersfoort. Deze vereniging ijvert voor positieverbetering en 'empowerment' van vrouwen. Ik wist het niet, maar het is wel helemaal Nanda. Weinig collega's zijn zo sociaal en bevlogen als Nanda. Wie stuurde er als eerste een kaartje bij de geboorte van een kind of een zieke collega? Nanda. Haar sociale karakter kwam ook terug in haar portefeuille. Bouwvakkers met tinnitus, nooddruftige zzp'ers, jongeren met wegwerpbaantjes, je kon het zo gek niet bedenken of Nanda stond voor ze op de barricades.

Nanda, het is heel jammer voor de Volkskrant dat je weg bent. Veel succes en plezier bij ANBO! En we zien je persberichten wel verschijnen.

Ik zal Nanda erg missen. Tijdens de fietstochtjes met collega’s die altijd in Mart Smeets-termen ‘De Hel van puntjepuntje’ worden genoemd, fietste ik altijd liefst achter haar aan, vooral bij tegenwind. Iedereen in het peloton kleedt zich zo slank mogelijk om van die rottige tegenwind die Noord-Holland altijd teistert, maar zo weinig mogelijk zelf op te vangen. Achter die ruggen heb je als matige fietser maar weinig comfort. Maar Nanda trok haar wijdste windjack aan, dat opbolde tot een knoert van een spinaker. Zo wrong ze zich tegen de wind in, een maximale luwte achter zich aan slepend. Daarin nestelde ik me dan en kwam toch nog redelijk fit over de eindstreep.

Ook als ik er niet was, maakte ze het zich niet makkelijk op dat fietsje van haar. Ze hield trekvakanties waarin ze onmetelijke afstanden per dag aflegde, maar die fiets van haar moest er blijven uitzien als een racefiets. Ik weet niet of dat werd opgelegd door ene Badge over wie ze het altijd heeft, die ook liefst onder een rugzak schijnt te fietsen maar dan halverwege wel een een retraite neemt om weer op te knappen. Wie weet was het wel haar eigen keuze; het zou bij haar passen.

Hoe dan ook: bagage achterop was taboe, zelfs de kekste bagaredragertjes gingen in de ban. Alles moest op de rug. Topzwaar toerde ze zo door Duitsland, met ongetwijfeld ook daar weer regelmatig kerels achter haar aan, want ik zal toch de enige fietser niet zijn die een goede luwte onderweg kan waarderen. En maar stoempen. Zonder klikpedaaltjes he, vergeet dat effe niet, zonder klikpedaaltjes.

Niet alleen bij het fietsen liet ik Nanda wel eens het zware werk doen. Ook als iemand iets wilde weten over de regelingen voor vakantiedagen, voor fiscale fietssubsidies via de baas, voor Mijn Keuze, voor pensioenvoordeeltjes (bestaan die?), voor pensioennadeeltjes, allemaal vragen waarvan een OR-lid soms geacht wordt verstand te hebben: Nanda weet de antwoorden, ze kent de regels, en zo niet, dan stelt ze tenminste de juiste vragen. Of vraagt het iemand die het weten moet. Dat scheelde me een hoop uitzoekwerk.

Pas toen tegenwindfietsen werd veranderd in tegendemuurfietsen, moest Nanda haar opstelling herzien. Enkele maanden hield Nanda nog wel vol dat zo’n muur best leuk kon zijn om tegenaan te fietsen, dat ze hield van de muur, maar toen die echt niet bleek mee te geven was de lol er toch vrij gauw vanaf. Ik weet niet zeker of ze nu om die muur is heen gereden of er toch maar dwars doorheen is gegaan. Het resultaat is hetzelfde: ze is uit het zicht. Weg luwte.

Menigeen had er een moord voor gedaan. Een achternaam als Troost is in de culinaire wereld een goudmijn. In haar naam had ik koek op de markt willen brengen of worst en wijn. Ze weigerde. Haar Volkskeukentoetjes waren weergaloos. Deze is van mij, voor Nanda. When life gives you lemons, my dear!

(Ingrediënten voor 4 personen) voor de pudding: 3 (biologische) citroenen + 8g gelatine (4 kleine blaadjes dr. Oetker) + 3 eieren, gesplitst (hou een klein beetje wit achter) + 75 g suiker + 50 ml witte wijn/ voor de garnering: Hand­je blanke rozijnen + scheut wodka of witte rum + sliertjes citroen­schil (zes­te)

Zet alle ingrediënten van tevoren klaar. Boen twee citroe­nen, rasp de schil van de één en snijd van de ande­re slier­tjes (zeste) van de schil. Pers ze daar­na alle drie uit. Week de ge­atineblaadjes in koud water en laat even staan. Splits de eieren, doe het wit in een kom en klop stijf met een mixer. Doe het eigeel, de suiker, de citroenrasp, het -sap en de wijn in een pan­netje. Klop met een garde gedurende een aan­tal minuten op een zacht vuurtje. Blijf kloppen tot de massa mooi schuimig is.

Knijp de gelatine­blaadjes uit, voeg toe aan het ei­mengsel en klop goed. Het ge­heel wordt dik. Zet dan het vuur uit en spatel het eiwit door de pud­ding. Klop nog even goed met een garde. Smeer een puddingvorm in met het restje eiwit en stort het mengsel erin. Laat even af­koelen op het aanrecht, dek af en zet in de ijskast. Laat een paar uur opstijven. Keer de pudding om op een mooie schaal en serveer met de in drank gewelde rozijnen en de sliertjes citroenschil.

‘Sorry, mijnheer Heerts, Nanda is al aan het bellen.’ / ‘Maar, mijnheer De Waard, ik moet Nanda echt spreken. Ik heb een scoop voor haar: de aow gaat naar 68 jaar.’ ‘Ze heeft echt dringender zaken dan de FNV-voorzitter te woord te staan. Ik zie haar zwaaien dat ze niet kan worden gestoord, mijnheer Heerts.’ / ‘Nou ja, dan bel ik Trouw wel.’ ‘U moet zelf weten wat u doet.’

Kwartier later. ‘Hé Nanda…er is nog voor je gebeld. De FNV. Maar je was bezig.’ / ‘Ja, wat denk je. Ik belde met Tirol. We willen nog een weekje op wintersport.’ Al weer?’ / ‘Nou, we zijn deze winter pas twee keer geweest. Ik verdien zo weinig bij deze krant, dat ik wel naar aanbiedingen moet kijken.’

Zelf heb ik nooit begrepen wat de lol is van wintersport als je de leeftijd van 25 jaar bent gepasseerd. Niets is zo onaangenaam als in sneeuw en vorst in zo’n koude sleeplift stil staan op een berg. Niets is zo pijnlijk voor de voeten als er met twee latten weer van een berg af dalen. Nergens val je zo hard als op de ijzige vlakte van een overbevolkte piste. En met een beetje pech krijg je nog de skipunt in de rug van een jonge durfal die niet weet dat ouderen al bochtjes draaiend naar beneden gaan.

En dan de files op weg naar de wintersport. Honderd kilometer staat er zo voor München. Nanda tweet er dan vrolijk vanuit de auto op los – ‘we staan vast, joepie’ - terwijl ze meteen klaagt als er op de A1 tien minuten oponthoud is. En naast de files zijn er lawines, gipsvluchten, foute liedjes in de disco en bezwete lijven. Tijdens de lunch verkeer je in een Bruegeliaans tafereel van wintersporters die zich van al hun dons ontdoen, en dan als gekken Spaghetti bolo en uiensoep met kaas naar binnen werken. Wintersport is kommer en kwel, waar alleen een masochist die zich ook op de hel verheugt aan waagt.

Nu heb ik het ooit ook zelf gedaan, maar dat was in de vrijgezellenjaren. Heel lang terug. De enige reden om te gaan skiën was toen de après-ski, waar de Duitse en Oostenrijkse Alpenbloempjes zich met opgeknoopte borstjes verzamelden. Af en toe stapte ik ook een helling op, maar alleen om te ontnuchteren. Toen ik verkering kreeg, stopte ik er prompt mee en ging lekker tennissen of golf spelen aan de Algarve.

Maar Nanda ging stug door. Ook nadat ze een man en een kind had. Ik heb nooit begrepen waar die enorme drive vandaag kwam om zichzelf weer in die witte poeder te geselen. Er zijn in Nederland in zwembaden waar je in een suisbuis de kick van snel dalen kan ervaren. Of anders ga je bungeejumpen of parachute springen. En als het dan per se op twee latten moet, is er ook hier een skipiste in Spaarnwoude.

Het moet een geheime ontmoeting zijn. En nadat ze weg was bij deze krant, kwam de aap uit de mouw. Tirol is de pleisterplaats van John de Wolff, ex-voetballer, ANBO-ambassadeur en mogelijk de geheime liefde van een charmante Volkskrant-redactrice. Nu het bekend is hoeft ze bij de ANBO niet meer op wintersport en kan ze zich wel druk maken over de verhoging van de AOW-leeftijd naar 68 jaar.

De Volkskrant haalde cijfers boven water over het declaratiegedrag van medewerkers van ANBO. Een vooraanstaand medewerker bij ANBO, de belangenorganisatie voor senioren, Nanda T., heeft in één jaar tijd voor 10.000 euro aan schoenen gedeclareerd. Zij deed dit door een bonnetje van een door de ARBO goedgekeurde bureaustoel in te leveren. ANBO heeft deze foutieve declaratie destijds over het hoofd gezien.

Dit blijkt uit vertrouwelijke documenten die de Volkskrant kreeg van ANBO na een beroep op de Wet Openbaarheid van Bestuur. Bij de documenten zat een factuur voor een verstelbare bureaustoel van Nanda T. Nadat de Volkskrant signalen kreeg van medewerkers dat zij iedere dag andere schoenen draagt, heeft de Volkskrant onderzoek gedaan naar de betreffende factuur. De factuur bleek vals en de winkel waar de stoel is aangeschaft, Coolblack, bleek niet te bestaan. De contactpersoon op de factuur van de niet-bestaande winkel gaf uiteindelijk toe dat zij de factuur had gemaakt onder druk van Nanda T. om haar schoenenverslaving te betalen. Nanda T. kan zich niet vinden in dit bericht. ‘Ik heb het gevoel dat iemand mij iets in de schoenen probeert te schuiven.’

Hoogleraar bestuursrecht van de Universiteit van Amsterdam, prof. dr. A.J.C. (Adrienne) de Moor-van Vugt, stelt dat ‘het natuurlijk niet zo kan zijn dat publiek geld dat bestemd is voor onderhoud van verpleeghuizen opgaat aan de kleding van medewerkers van de ANBO. Dit zegt iets over de bestuurscultuur in Nederland. Zelfs het UWV doet deze dingen niet, terwijl we van hen toch heel wat gewend zijn.’

Ik kende Nanda al voor ik bij de krant kwam werken. Dat heeft vast te maken met haar naam. Die bekt zo lekker: Nanda Troost. Een naam als uit een roman. Paste de Volkskrant als een handschoen. De naam stond in de jaren net voordat ik zelf op Wibautstraat 150 aanschoof vaak onder ‘de Pomp’, destijds een populaire rubriek in de kolommen, en voor binnenlandredacteuren een schaarse gelegenheid ook eens iets te schrijven. Ik zou er zelf korte tijd later met gretigheid gebruik van maken.

Nanda Troost dus, van de binnenlandredactie. De ouderwets kundige en vrolijk enthousiaste troepen van Wim Wirtz. Legendarisch. Ook Toine Heijmans, Harmen Bockma en Corine de Vries hoorden daarbij. Ja ja.

Nanda bleek niet alleen een uitstekende eindredacteur, maar ook een buitengewoon aardig mens. En na die eerste kennismaking via Pomp en als collega, ging de naam Nanda Troost staan voor andere zaken: bijzonder vormgegeven moderne brillen, breedgepijpte modieuze hoogwaterbroeken, een slim vouwfietsje, een Britse echtgenoot met een vreemde naam, een jaloersmakend prachtig huis in Amersfoort en, recentelijker, haar houding achter het toetsenbord - als van je oma achter het stuur van een Daf.

En natuurlijk voor haar laatste portefeuille, de sociaal-economische, traditioneel en historisch de belangrijkste van de Volkskrant, waar ze in het harnas stierf. Om een dag nadat haar afscheid bekend was geworden middels een Imelda Marcosachtige schoenenparade te laten zien dat ze springlevend was en gelukkig geen steek veranderd. Maar de krant en haar ex-collega’s lijden met haar afscheid een gevoelig verlies. Dat wel. Nu maar hopen dat de Volkskrant met het afstoten van Nanda Troost ook niet de sociaal-economische roots bij het grofvuil heeft gezet.

Het lezersdilemma voor over twee weken: Moet ik mijn mannelijke collega’s dwingen over hun privéleven te praten?

Mijn goede kennis N. heeft jarenlang op een afdeling gewerkt met vrijwel uitsluitend mannen. Het enige waarover zij tijdens de lunchpauze of bij de koffieautomaat wat schaarse woorden wisselen, is geld, sport en de flexibilisering van de arbeidsmarkt. Mijn kennis heeft hier in de loop van haar carrière een nogal drastische oplossing op gevonden. Ze vuurt de ene na de andere persoonlijke vraag op haar collega’s af. Net zo lang tot ze knakken en alsnog hun complete private hebben en houden opbiechten. Maar sinds kort werkt N. elders. De mannelijke collega’s dreigen hierdoor in hun oude gewoontes terug te vallen. Wat moet ik haar aanraden? Toch af en toe blijven langskomen voor de lunch? Een gesprekscoach/emotietrainer voor ze inhuren? Of moet ze die introverte kerels aan hun lot overlaten, met alle mogelijke consequenties van dien?

Onze vraag is: wat zou u doen? Mail uw antwoord (maximaal 110 woorden) voor maandag 5 februari 2018 naar economie@volkskrant.nl

Heeft u een dilemma en wilt u advies van andere lezers? Mail dan uw probleem (max. 110 woorden) naar: wzud@volkskrant.nl Vermeld altijd uw volledige naam, leeftijd en woonplaats. De redactie behoudt zich het recht voor bijdragen in te korten.